کد مطلب:129649 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
شهادت ابی ثمامه صائدی
ابن شهر آشوب می نویسد: «سپس ابوثمامه ی صائدی به میدان مبارزه آمد و گفت:
بـه خاندان برگزیده خدا و دخترانش، به خاطر محاصره ی بهترین مردمان و فرزند محمد، تسلیت باد!
به زهرای پیامبر و همسرش، گنجینه ی دانش خداوند پس از پیامبر، تسلیت باد!
به همه ی ساكنان شرق و غرب عالم تسلیت باد و بر محاصره ی حسین كه بر راه راست است، همه باید اندوهگین باشند.
كـیـسـت كـه پـیـام مـرا بـه پـیامـبـر و دخـتـرش بـرساند و بگوید كه فرزندشان به چه تنگنایی گرفتار آمده است. [1] .
از سـیـاق نـقـل طـبـری و به پیروی از او ابن اثیر، چنین بر می آید كه ابو ثمامه یكی از پـسـر عـمـوهـایـش را پـیـش از نـمـاز ظهر به قتل رساند. او می نویسد: «سپس گروهی از پـیـادگـان بـه حـر بـن یـزیـد حـمـله كـردنـد و او بـه قـتـل رسید؛ و ابو ثمامه صائدی یكی از پسر عموهایش را كه با وی دشمن بود، كشت؛ و سپس نماز ظهر را به جای آوردند...» [2] .
امـا دربـاره چـگـونـگـی كـشـتـه شـدن ابـوثـمـامـه و نـیـز دربـاره ایـنـكـه قـاتـل وی كه بوده در منابع كهن تاریخی چیزی نیامده است. تنها سماوی در این باره می نـویـسـد: «سـپـس ابـوثمامه به حسین (ع)، كه از نماز فراغت یافته بود، گفت: ای ابا عبداللّه، من در صدد پیوستن به یارانم بر آمده ام و دوست ندارم كه تو را دور از خاندانت كشته ببینم و به میدان نروم. حسین (ع) به او گفت: پیش رو كه ما نیز در همین ساعت به تو خواهیم پیوست!
او پـیـش رفـت و آن قـدر جـنـگید كه به شدت مجروح شد و پسر عمویش، قیس بن عبداللّه صائدی كه با وی دشمنی داشت، او را به قتل رساند و این، پس از واقعه كشته شدن حرّ بود.» [3] .
به نظر می رسد كه مقرّم نیز این مطلب را از سماوی گرفته باشد، آنجا كه می نویسد: «ابوثـمـامـه صـائدی بـه مـیـدان رفـت و آن قـدر جـنگید كه به شدت مجروح شد. یكی از پـسـرعـمـوهایش، به نام قیس بن عبداللّه، در سپاه عمر سعد بود و با وی دشمنی داشت. پس بر وی حمله كرد و او را كشت.» [4] .
بـنـابـرایـن، چـه بـسـا كـه سـمـاوی و مـقـرم داسـتـان را از مـنـبـعـی نـقـل كـرده انـد كـه مـا بـر آن دسـت نـیـافته ایم. به ویژه آنكه آن دو، شهادت وی را به شـخـصـی بـه نـام قـیـس بـن عـبـداللّه صـائدی
نـسـبت داده اند؛ كه اگر مطلب را از طبری یا ابن اثیر نـقـل كـرده بـاشـنـد، بـه خـلاف نـقـل آن دو ایـن شـخـص بـه دسـت خـود ابـو ثـمـامـه بـه قتل رسیده است.
بـه خاندان برگزیده خدا و دخترانش، به خاطر محاصره ی بهترین مردمان و فرزند محمد، تسلیت باد!
به زهرای پیامبر و همسرش، گنجینه ی دانش خداوند پس از پیامبر، تسلیت باد!
به همه ی ساكنان شرق و غرب عالم تسلیت باد و بر محاصره ی حسین كه بر راه راست است، همه باید اندوهگین باشند.
كـیـسـت كـه پـیـام مـرا بـه پـیامـبـر و دخـتـرش بـرساند و بگوید كه فرزندشان به چه تنگنایی گرفتار آمده است. [1] .
از سـیـاق نـقـل طـبـری و به پیروی از او ابن اثیر، چنین بر می آید كه ابو ثمامه یكی از پـسـر عـمـوهـایـش را پـیـش از نـمـاز ظهر به قتل رساند. او می نویسد: «سپس گروهی از پـیـادگـان بـه حـر بـن یـزیـد حـمـله كـردنـد و او بـه قـتـل رسید؛ و ابو ثمامه صائدی یكی از پسر عموهایش را كه با وی دشمن بود، كشت؛ و سپس نماز ظهر را به جای آوردند...» [2] .
امـا دربـاره چـگـونـگـی كـشـتـه شـدن ابـوثـمـامـه و نـیـز دربـاره ایـنـكـه قـاتـل وی كه بوده در منابع كهن تاریخی چیزی نیامده است. تنها سماوی در این باره می نـویـسـد: «سـپـس ابـوثمامه به حسین (ع)، كه از نماز فراغت یافته بود، گفت: ای ابا عبداللّه، من در صدد پیوستن به یارانم بر آمده ام و دوست ندارم كه تو را دور از خاندانت كشته ببینم و به میدان نروم. حسین (ع) به او گفت: پیش رو كه ما نیز در همین ساعت به تو خواهیم پیوست!
او پـیـش رفـت و آن قـدر جـنـگید كه به شدت مجروح شد و پسر عمویش، قیس بن عبداللّه صائدی كه با وی دشمنی داشت، او را به قتل رساند و این، پس از واقعه كشته شدن حرّ بود.» [3] .
به نظر می رسد كه مقرّم نیز این مطلب را از سماوی گرفته باشد، آنجا كه می نویسد: «ابوثـمـامـه صـائدی بـه مـیـدان رفـت و آن قـدر جـنگید كه به شدت مجروح شد. یكی از پـسـرعـمـوهایش، به نام قیس بن عبداللّه، در سپاه عمر سعد بود و با وی دشمنی داشت. پس بر وی حمله كرد و او را كشت.» [4] .
بـنـابـرایـن، چـه بـسـا كـه سـمـاوی و مـقـرم داسـتـان را از مـنـبـعـی نـقـل كـرده انـد كـه مـا بـر آن دسـت نـیـافته ایم. به ویژه آنكه آن دو، شهادت وی را به شـخـصـی بـه نـام قـیـس بـن عـبـداللّه صـائدی
نـسـبت داده اند؛ كه اگر مطلب را از طبری یا ابن اثیر نـقـل كـرده بـاشـنـد، بـه خـلاف نـقـل آن دو ایـن شـخـص بـه دسـت خـود ابـو ثـمـامـه بـه قتل رسیده است.
[1] مناقب آل ابي طالب، ج 4، ص 105.
[2] تـاريـخ الطـبـري، ج 3، ص 328؛ ر.ك: الكامل في التاريخ، ج 3، ص 292.
[3] ابصار العين، ص 121؛ وسيلة الدارين، ص 99، شماره ي1.
[4] مـقـتـل الحـسـيـن، مـقـرّم، ص 247. وي مـنـبـع نقل خويش را نياورده است!.